Oukei, die koms van Halloween het my geïnspireer tot 'n byna ongekende twee posts in een week. Hierdie is glad nie veronderstel om een of ander intellektuele of omvattende lysie te wees nie. Dis bloot ’n klompie boeke en flieks wat my oor die jare rillings gegee het. Ek weet daar’s tonne classics wat ek uitgelaat het. So shoot me. Of, in die gees van Halloween, gebruik 'n meer kreatiewe moordwapen.
Boeke
Let the right one in (John Ajvide Lindqvist) – As jy moeg is vir Stephenie Meyer en Charlaine Harris se vampiere, hier is ’n regtig ontstellende, skokkende vampierstorie. Beslis nie vir sensitiewe lesers nie. Daar’s ’n fliek ook van die boek gemaak, maar ek kon dit nog nêrens opspoor nie.
Pet Sematary (Stephen King) – Maak nie saak hoe hard jy my probeer oortuig dis vrot geskryf nie, die idee agter hierdie storie hou aan om my te ontstel en my hoendervleis te gee. Ek het dit die eerste keer op laerskool gelees.
Misery (Stephen King) – Ek gaan hard probeer om nie te veel Stephen King-boeke op hierdie lys te sit nie. Annie Wilkes is ’n fantastiese, fantastiese gekke vrou. Vir iemand soos ek wat nie van dokters en hospitale en mediese goete hou nie, is hierdie ’n nagmerrie. En Kathy Bates het Nurse Annie nog meer onvergeetlik gemaak in die fliek. En daai daai vark van haar ...
The masterpieces of Shirley Jackson (Shirley Jackson) – Ek het my kopie van hierdie bundel vir R34 by ’n tweedehandswinkel aangeskaf. Dit sluit The Haunting of Hill House en We Have Always Lived in the Castle in, asook Jackson se kortverhale, waaronder die skokkende The Lottery, wat sover ek kan onthou in die apartheidsjare Suid-Afrika verbied was. Haar stories het almal so ’n donker “iets” wat lank ná die eerste lees so aan die rand van jou bewussyn bly spook.
Lord of the Flies (William Golding) – ’n Griller? Wel, as grillers gaan oor donker dinge en die wese van die Bose (om dit nou so hoogdrawend te laat klink en cliché’s te gebruik), kwalifiseer hierdie boek beslis. Die deel waar Piggy se kop oopbars, is vir ewig in my geheue ingegraveer. Saam met die varkkop vol vlieë, natuurlik. En as jy dink dis heiligskennis om hierdie boek ’n griller te noem, ek het pas gesien dit word ook bespreek in Horror: 100 best books (Stephen Jones & Kim Newman).
The Raven (Edgar Allan Poe) – Net sodat ek darem slim kan lyk en ’n regte classic op my lysie kan hê! Ek het ’n pragtige en peperduur geïllustreerde weergawe van Poe se werke gekoop (sodat ek slim kan lyk en ’n regte classic op my boekrak kan uitstal – en veral vir die skitterende illustrasies). Om The Raven hardop te lees is fantasties. Probeer ’n bietjie (ek het dit terloops op www.heise.de gecopy):
Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
‘’Tis some visitor,’ I muttered, ‘tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more.’
En boonop het Tim Burton se briljante kortfliek Vincent die slotwoorde vir ewig in my kop laat vasskop:
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
shall be lifted – nevermore.
Flieks
Child’s Play – Ek het onlangs vir my ’n Chucky-headknocker, kompleet met ’n moorddadige uitdrukking en ’n mes in die hand, gekoop wat reg bo my rekenaar staan – as ’n huldeblyk aan daardie kultus-pop wat kleintyd die inspirasie vir my lekkerste nagmerries was. As jy my mooi vra, kan ek selfs ’n skaflike nabootsing doen van daardie Good Guys-pop se (vir my) onvergeetlike woorde: “Hi, I’m Chucky. I want to be your friend.”
A Nightmare on Elm Street – Saam met Chucky is ou Freddy Krueger met die mesvingers my gunsteling-bangmaker uit my kindertyd. Ek het nog nie die nuwe weergawe gekyk nie – almal sê dis vrot, so ek is bang ek word teleurgestel.
It – Ek is ’n fanatiese Stephen King-aanhanger. Die boek was myns insiens stukke beter as die fliek (duh), maar Tim Rice se Pennywise is en bly ’n skrikwekkende kykervaring. En die woorde “look into my deadlights” en “down here we all float” sal ek in my lewe nooit vergeet nie.
Drag me to hell – Een van my meer onlangse gunstelinge. Die toneel waar die bok die man byt, is die soort stuff wat kultusstatus verdien.
Awake – Die idee van narkose is vir my eindeloos skrikwekkend. Om oorgelewer te wees aan die genade van ander. Dis nie dat ek dokters en mediese personeel wantrou nie – hulle is immers goeie mense. Of so het ek gedink tot ek hierdie fliek gekyk het. Van al die grillers wat ek hier noem, is hierdie die enigste een wat ek nié weer wil kyk nie. Brrr.
The Silence of the Lambs: Ek het die fliek destyds as kind gesien voordat ek die boek gelees het, daarom kies ek die fliekweergawe. As ou Hannibal verklaar hy gaan “an old friend for dinner” hê, ril ’n mens van lekkerkry. Maar dis die kompleksiteit en intelligensie en hipergekultiveerdheid van die karakter wat jou veral vang.
The Skeleton Key: Ek is mal oor die einde.
The Others: Nicole Kidman het my uitgefreak in hierdie fliek. Die eerste keer het jy nie ’n idee wat presies aangaan nie, tot die skokkende ontknoping jou tref. Met die tweede en derde kyk, is dit byna grilleriger omdat jy reeds die knoop van die storie ken.
The Sixth Sense: Ek het ’n yskasmagneet gekoop wat verklaar: I see stupid people. Dis so jammer dat M. Night Shyamalan nooit sy meesterstuk kon ewenaar nie – sy flieks word nou regtig onkykbaar. Slegs The Village (wat erg onder kritici deurgeloop het) was vir my ’n lekker kykervaring.
Dawn of the Dead: Zombies, zombies, zombies! Ek’s mal oor zombies! En hierdie is myns insiens die beste zombie-griller uit zombiemeester George A. Romero se pen.
Fido: Oukei, hierdie fliek is ’n slim satire op die Amerikaanse samelewing (soos baie ander gruwelprente). (En dit het die onvergeetlike stukkie dialoog van ’n statusbewuste ma aan haar seuntjie: “Honey, don’t play baseball by yourself. It makes you look lonely.”) Maar daar is ook oorgenoeg bloed en derms om ’n horror afficionado tevrede te stel.
