Lesers vra my dikwels of daar ’n opvolg vir Virus gaan wees. In hierdie stadium weet ek regtig nie. Ek weet presies wat verder met Jake en Liza gebeur, maar tot dusver het ek nog nie gaan sit en dit neergeskryf nie. Hier is egter ’n meevaller vir aanhangers van Virus, of vir enige iemand wat van zombiestories hou. Hierdie kortverhaal se titel is _ _ . . – dis Morse-kode vir die letter “Z”. Dit speel af ná die gebeure in Virus, maar geeneen van die karakters speel ’n rol daarin nie. Dis basies ’n liefdesverhaal met zombies. En dit verduidelik wat gebeur nadat die zombies verdwyn het.
_ _ . .
Jaco Jacobs
Dag 37
17:37
Ek sou nooit kon dink die einde van die wêreld sal so vervelig wees nie. Oukei, daar’s die zombies. Maar ná ’n ruk word dit soos ’n fliek met te veel special effects. As jy een Z gesien het, het jy hulle almal gesien. Dit voel of ons net wag en wag en wag.
Van flieks gepraat. Ek wonder of daar iewers in Hollywood nog van die regisseurs leef wat al daai zombieflieks gemaak het. Jy weet, Night of the living dead, Resident evil, 28 days later. Hulle was seker teleurgesteld toe die virus destyds uitgebreek het. Sure, aan die begin was alles net soos in die flieks – breinlose monsters wat in die strate rondloop, duisende mense wat probeer vlug, geboue wat brand, bla-bla-bla. Maar toe dinge ná ’n paar maande skielik begin terugkeer na normaal, was dit seker vir daai fliek-ouens ’n antiklimaks (soos Smittie in die Afrikaansklas sou sê). In die flieks is daar gewoonlik ’n held wat die wêreld red. Of ’n wetenskaplike wat ’n slim teenmiddel kry. Die zombies is nie veronderstel om vanself dood te gaan nie.
Oukei, die zombies WAS klaar dood. Maar hulle het ná so drie weke sommer net vanself begin ... ophou. Melt sê hulle fuel het opgeraak.
Melt is net 22, skaars ses jaar ouer as ek, maar hy het homself sommer as ons leier aangestel. Ek dink Zinzi sou ’n baie beter leier wees, of selfs Anton. Maar Anton is ’n rekenaar-geek en hy weet omtrent niks van gewere af nie. En Zinzi is ’n vrou. In Melt se oë is dit die ouens se werk om besluite te neem en belangrik te lyk as die einde van die wêreld aanbreek; ons girls maak kos en hou die plek aan die kant. Tanja is swanger, en ek is mal oor Peter en Emily, maar hulle is te oud om regtig te kan help. Ek dink nie baie tagtig-plussers het oorleef nie.
So, wie bly oor? Melt. En Melt was natuurlik in die weermag. (Dis funny, hy kry altyd so ’n frons tussen sy wenkbroue as hy die woord “weermag” sê, en sy skouers trek effens agtertoe, asof hy verwag een of ander bevelvoerder of whatever gaan enige oomblik bevele begin skree.) As ek hom die slag goed die hel in wil maak, praat ek oor hoe useless die weermag was.
Nog geen teken van Adam nie.
19:22
Nog steeds niks van Adam gehoor nie.
20:02
Zilch.
21:54
Uiteindelik ’n boodskap. Hy het heeldag probeer om ’n roete deur die aircon se pype te kry. Sy kos is besig om min te word. Hy moet op ’n manier in van die woonstelle op die onderste vlakke van die gebou uitkom.
Ek gaan Melt môre probeer oorreed om ’n plan te maak. Ons het die lorrie, ons het genoeg skietgoed. Ons kan hom nie net daar los nie. Bedags kan ek die zombies in die res van die gebou sien rondbeweeg – dis net die boonste vlak wat afgesper is deur die ontploffing.
._.. / . / _._ / _._ / . / ._. / ... / ._.. /._ / ._ / ._ _.
Ek word al hoe beter met die Morse-kode. Dit het my minder as drie minute gevat om “lekker slaap” vir hom te sein.
Ná ’n ruk het hy teruggesein met sy flits. Net een letter.
_.._
’n X.
Dag 38
05:13
Vroeg wakker geskrik. Gedroom van my ma-hulle. Kan nie meer slaap nie.
10:00
“Lara, daar’s nie ’n manier nie. Ons gaan nie uit die winkel uit nie. Een of ander tyd sal hier hulp opdaag.”
Melt se antwoord toe ek netnou met hom gepraat het oor Adam.
Melt en Anton is besig om ’n nuwe soort wapen of bom of iets te probeer bou – iets wat hulle kan gebruik as daar weer ’n groot groep op die winkel toesak, soos laas week. Regte seuntjies wat nie genoeg kan kry van hulle speelgoed nie.
’n Winkelsentrum. Ek weet: hoe corny. In elke tweede flippen zombiestorie het die mense in malls gaan wegkruip. Dit was nie my keuse nie, oukei? Dit was een van die min plekke wat nog nie geraid is nie. Die sekuriteit was te goed; niemand kon inkom nie. Tot Anton ’n manier gekry het om die alarmstelsel te ontkoppel. Moenie vra hoe hy dit reggekry het nie. Nee, seriously – moenie vra nie. Hy sal jou ure lank besig hou en jy gaan nie kop of stert verstaan van wat hy sê nie.
12:45
Zombie-watching. Dis wat Zinzi dit noem. Die kere as ’n mens net vir hulle deur die venster sit en staar. Meestal ignoreer hulle jou. Maar soms kom hamer hulle teen die ruite, met oopgesperde monde en starende oë. Gelukkig is die glas versterk, en daar’s diefwering.
Destyds met die virus was dit makliker om soms vir die zombies jammer te voel. Hulle het dit nie gekies nie. Maar hierdie keer ...
Binne ses maande was honderde duisende mense verslaaf aan Z. Regerings het probeer keer, maar ná die eerste uitbreking was daar te min polisie oor om die handelaars te keer. Mense het dit geruil vir kos, wapens, vars water. Hulle sê dit laat jou beter voel as enige dwelmmiddel wat ooit op die mark was. En daar was nog selde in die geskiedenis ’n tyd toe mense só nodig gehad het om beter te voel soos ná die virus.
Wat ek dikwels wonder is: Wie de hel het eerste daaraan gedink om van die zombies se oorblyfsels fyn te maal; dit te snuif? Die effek was stadiger as die virus, maar dit was dieselfde. Mense wat aan Z verslaaf was, het binne weke begin verander. Die plaag het van voor af uitgebreek; hierdie keer erger as ooit tevore.
Z. Die laaste letter van die alfabet.
14:09
Dis anders as ’n mens nie baie woorde het om iemand te leer ken nie. Bedags skryf ek en Adam vir mekaar boodskappe. Ek het ’n swartbord in een van die restaurante gekry waarop hulle specials geskryf was, en bordkryt. Gelukkig het Adam ’n verkyker. Ek gebruik een van die teleskope wat Melt in die wapenwinkel gekry het om te sien wat Adam skryf. Hy gebruik spuitverf om teen ’n muur bo-op die gebou te skryf.
Dis ’n simpel manier om te gesels. Glo my, SMS’e en chatrooms was beter, in die dae toe selfoonnetwerke en internet nog bestaan het. Maar dis op die oomblik al wat keer dat ek van my kop af raak van verveling.
Adam is sewentien. Hy is skraal, met donker hare. Hy hou van Green Day, aartappelslaai, fietsry en lees. Sy gunstelingboek is To kill a mockingbird. Ek is spyt ek het dit nooit gelees nie. Ons sou dit vanjaar in Engels gedoen het. Sy gunstelingfliek: Life is beautiful. (Ek het dit darem gesien.) Hy sê dit het hom geleer dat leuens partykeer mooier as die waarheid kan wees. Voor die wêreld uitmekaargeval het, wou hy ná matriek oorsee gaan, Spanje toe, om ’n jaar lank te backpack. Daarna wou hy ’n veearts word. Sy hond se naam was Jascha.
17:04
Melt en Zinzi het pas ’n helse fight gehad. Zinzi sê Tanja kan nie meer help kosmaak en skoonmaak nie. Haar baba moet oor minder as drie weke kom. Melt sê almal moet hulle kant bring.
23:00
Ek en Adam het heelaand met die flitse gesels. ’n Mens leer later om mekaar se kort sinne makliker te verstaan.
Melt het gesê ek mors batterye, toe wys ek hom die skudflits wat ek in die buitelewewinkel gekry het. Jy skud dit net ’n paar keer en dan wek jy genoeg krag op om dit te laat werk. Hy haat dit as iemand op sy batterye piepie (so to speak, haha!).
Dag 39
20:32
Goor dag. Emily is siek; Peter is baie bekommerd oor haar. Anton vermoed die diesel vir die kragopwekker sal nog net ’n week hou. Groot groep zombies teen middagete se kant. Melt en Anton het hulle nuwe bom getoets. ’n Molotov cocktail: petrol in glasbottels. Ek was naar. Ek het nie eens lus vir skryf nie.
Partykeer wonder ek hoe dit sal voel om een van die deure oop te sluit en blindelings die straat in te hardloop. Soos Cedric. Net ’n week, toe het hy te vasgekeer gevoel hier in die winkelsentrum. Cabin fever, het Anton dit genoem. Hy het dit nie eens na die oorkant van die straat gemaak voor hulle hom gekry het nie. As ek my oë toemaak, kan ek dit voor my sien.
Dag 40
23:36
Ek dink Adam het nie meer kos nie. Toe ek hom vroeër vandag vra, het hy net geantwoord: Ek’s OK.
Regtig? wou ek weet.
Ek stick jo v ’n date. 8 vnand.
Ek het niemand daarvan gesê nie, maar halfagt het ek al by een van die Wimpy se tafeltjies gaan sit en die dak van die gebou dopgehou. Presies agtuur was daar skielik ’n helder lig. Gevolg deur ’n dowwe plofgeluid. Die een ná die ander kleurvolle vuurboog het die lug ingeskiet en op die donker stad neergereën. In die lig van die vuurwerke kon ek sien hoe selfs die zombies buite gaan stilstaan, ’n oomblik lank ophou met hul voortdurende aastog deur die dooie strate, en verbaas met hul melkwit oë opkyk. Ek het nie ’n clue waar hy die vuurwerke gekry het nie, maar dit was so mooi dat ek gehuil het. Ek het nie eens opgehou toe Zinzi haar arms om my skouers sit nie.
Moenie vra hoe ek dit weet nie, maar ek wéét: Hy sal nie môre meer op die dak wees nie. Hy gaan probeer wegkom. Die vuurwerke was sy manier om te sê: Sjuut, vergeet daarvan. Kom ons praat nie daaroor nie. Moenie daaraan dink nie. Kom ons maak of dit nie bestaan nie. Kyk liewer die vuurwerke. Kom ons speel dis soos in die ou dae. Nuwejaar. Of Guy Fawkes.
Ek en Zinzi het saam in die donker gesit en kyk totdat die vuurwerke opgehou het.
Toe dit verby was en Zinzi gaan slaap het, het ek vir hom gesein:
_.. / ._ / _. / _._ / .. / .
Dankie.
._.. / . / _._ / _._ / . / ._. / _ _.. / _ _ .. / _ _ ..
Lekker zzz.
© Jaco Jacobs 2011. Kopiereg streng voorbehou.
